Şu kısacık ömrümüzde nelere şahit olduk nelere…
Gazze’de 450 günde 50 bin kişinin katledilişine…
Kolu bacağı kopmuş, yüzü yanmış çocuklara…
Yüzbinlerce kişinin yıkılmış evlerine geri dönme yolculuğuna…
Ve elimizden hiçbir şey gelmemesine…
Ve daha nice zulümlere…
En son geçen hafta 78 kişinin 5 yıldızlı bir otelde yanarak ölmesine…
On ikinci katta yanmak ile aşağı atlayıp parçalanmak arasında sıkışıp kalmış insanlara… Çocuğunu belki yaşar diye aşağı fırlatanlara…
Ve belki bir iki haftaya unutulacak olmasına….
Evvel zaman Peygamberlerinin bile Allah’a sığındığı âhir zaman fitnelerine…
Osmanlı zamanında bırakın bir yılda belki onlarca yılda işlenmeyen suçların bir günde işlenir hâle gelmesine…
Zalimlerin, hırsızların, dolandırıcıların korkusuzca, pervasızca mazlumları ezmesine…
Köpeklerin salınıp taşların bağlandığı bir zulüm devrine…
Bir sel misâli zalimlikler önümüzde akıyor, koca koca devletlerin bile elinden bir şey gelmiyor.
Koca dünyada Osmanlı gibi zulümlere dur diyecek bir babayiğit yok.
Dünya gûyâ diktatörlerden temizlendi, demokrasi her yerde.
Ama zulüm de her yerde. Hatta o kadar ki, sanki ne kadar demokrasi o kadar zulüm.
Son devrin büyük İslâm âlimi Abdulhakîm Arvâsî Hazretleri’nin sözü geliyor aklıma ister istemez.
İkinci dünya savaşının devam ettiği günlerde Fransız Büyükelçisi bir fırsatı düşmüş mübâreği ziyaret etmiş Eyüp Kaşgarî Dergâhı’nda.
Mübârek sormuş Büyükelçiye, ” Almanlar’a niçin yenildiniz, biliyor musunuz? Başınızda kral olmadığı için. Çünkü kral baba gibidir.”
4-5 yıllığına gelen demokrasi devri yöneticileri ise fırsat bu fırsat mantığıyla kendini ve çevresini ihyâ etme derdindedir.
Onlarda kral bizde padişah vardı. Başımızda babamız vardı. Kanun, düzen, asayiş vardı. Zulüm yoktu.
Çocuklar gözlerimizin önünde yanarak ölmezdi. Hele ki medeniyet ve adalet timsâli Osmanlı sınırları dışındaki zulme bile müsaade etmezdi.
Osmanlı gitti biz hem babasız hem sahipsiz kaldık. Sokak köpeklerinden bile çocukları koruyamaz hâle geldik.
Sadece ülkemiz değil dünya yangın yeri oldu. Kimsenin söndürmeye gücünün yetmediği ve gittikçe büyüyen bir yangın.
Dön dünya dönebildiğin kadar, yan dünya yanabildiğin kadar…
Şurada kıyamete ne kaldı
