
Âh beklemek,
Memleketten çok uzaklarda bir diyarda başka hayatların derin hüznünü gidermek için bekleyenler var.
Bekler, zira başka çaresi kalmadı beklemekten. “Beklediğime kavuşursam nice hüzünler, hüsünlere tebeddül edecek; gönüllülere ‘Elem neşrah leke sadrek’ ayeti celilesi tecelli edecek.” der.
Beklemek birkaç özellik katar insana.
Sabır bir şeyi beklerken öğrenilir. İnsan, derin tefekkürlere dalıp kavuşunca neler yapacağını planlar.
İnsan üşür bazen beklemekten, ayakları ayakta durmaktan şişer; yürürken zorluk çeker.
Bekleyen kişi sabrın sonu selamettir şiarına iman ederek bekler. Başka dayanağı yoktur! Bekler…
Ümit mefhumu, bekleyen kişide zirveye ulaşır.
Beklemek, bazen acı, bazen güç verir insana.
Ama bekleyemez insanoğlu, tutunmadan umut dalına.
Bekleyenin beklenene olan tahammülüdür beklemek.
Sıcak, soğuk, yağmur ve çamur demeden, O’na rağmen onun için fedakarlıktır beklemek.
Ve bazen gözü dalar uzaklara, onu arar.
Gözleri sulanır, manzara giderek buğulanır. Yüzleri seçemez olur…
His karmaşıklığının tezahürüdür beklemek!
“Beresi kırmızı, atkısı siyahtı… Acaba bu gelen O olabilir mi?” diye bakarak kendini onun olduğuna inandırır.
“Uzaklardan geliyor!..” kırmızı bereli bir adam. Hasretin nihayet bulacağı inancıyla beklenenin gözlerine nişan alıyor temas kurmak için.
“O bu değil!”
Yüzündeki tebessüm ve kalbindeki inanç birden umutsuzluğa kapılır. Gelenin ‘O’ olduğuna hükmeden bacaklar da birden boşalır ve ümidini yitirmeye başlar.
Gözleri kan çanağı olmuştur karşıdan gelenleri taramaktan.
Üşümüştür artık. Burnundan soğuk soğuk damlalar akmaktadır. Çok beklediğini anlamıştır ama kabul etmek istemez.
Sinirlidir. “Nerede kaldın bre insan.” diye sessiz çığlıklar atmaktadır.
Ama kendine söz vermiş, bir kere inanmıştır:
“Ne olursa olsun, bekleyeceğim…” demiştir…
Ve beklemeye devam eder.
Soğuk artar.
Ümit azalır.
Ama bekler…
Evet…
Bekliyorum…
—
Gelip Geçen Ömürdü (Şiir)
Umut Yıldız Misali (Şiir)
Devrân (Şiir)
——-
Serâzât.com’da yayınlanan yazı ve şiirlerin fikrî hakları ilgili yazar ve şairlere aittir. Bütün hakları saklıdır. İzinsiz kopyalanamaz.